De laatste stop die we maakten is Minneapolis in 'the Mid West', dat samen met st. Paul de 'Twin City' genoemd wordt. Een rustige, groene, vriendelijke stad die erg West-Europees aanvoelt en oogt. Dat is ook niet zo gek als je weet dat de stad is opgebouwd door migranten uit Zweden, Noorwegen, Duitsland en Italië. Informatie over migrantengroepen kregen we van het 'immigration history research center' dat verbonden is aan de Minnesota University. Hier bevindt zich het grootste archief over migratie en vluchtelingen in de VS met zo'n 12.000 dozen archief, 6.000 boeken en 30.000 volumes.
De stad wordt verder gekenmerkt door tunnelbuizen die het ene gebouw met het andere verbindt vanwege de hevige sneeuwval in de winter. Op die manier hoeven de bewoners niet over de onbegaanbare straten te lopen. Waar ik had verwacht de Mississippi in de staat Mississippi te zien, heb ik de rivier in Minneapolis gezien.
Nu ik weet dat de staten van de VS vele gezichten hebben door de migratie, de geschiedenis en de context, verwacht ik hier wederom een ander stukje van Amerika te zien. Ik ontdekte in Minneapolis iets wat ik niet wist. In de staat Minnesota zijn namelijk verschillende reservaten van Indianen die op hun eigen stuk land leven met eigen wetten. Zij hoeven zich op hun eigen stuk land niet aan de Amerikaanse constitutie te houden. Deze reservaten zijn er niet alleen in Minnesota, maar ook elders in het land. De indianen trokken echter ook naar de stad Minneapolis. Daar ontstonden de bekende 'integratieproblemen': beperkte onderwijsparticipatie, criminaliteit, opvoedingsproblemen en financiële problemen. Refererend aan de wijsheid van de stamhoofden trad een Indiaan op de voorgrond met een visie: de gemeenschap binden, gedeelde normen creëren en een vangnet realiseren. Hij is druk bezig zijn visie te realiseren en met resultaat. Hij realiseerde een door overheid gefinancierde wijk aan de rand van Minneapolis waar Indianen goedkope grote woningen kunnen krijgen. Ze krijgen ondersteuning in opvoeding, worden wegwijs gemaakt in de stad en ontvangen onderwijsbegeleiding en informatie over het Amerikaanse systeem. De problemen daalden in slechts een paar jaar fors doordat er een empowerende community gecreëerd werd waar de meeste Indianen verantwoordelijkheid namen. Hoewel de Indianen zich nadrukkelijk Indiaan voelen, voelen ze zich ook Amerikaan. Het is per slot van rekening hun land dat hen is afgenomen. Het feit dat de overheid dit zo fors financiert, is dan ook om die reden.
In Minneapolis spraken we verder met twee zelforganisaties van de twee grootste en nieuwste migrantengroepen: Somaliërs en Hmong Chinezen. De Hmong Chinezen zijn een minderheidsgroep in China zonder eigen land. In de VS zijn zij de armsten onder de Aziaten en erg op de eigen groep gericht. De eerste generatie ziet zichzelf als Hmong maar de tweede generatie als Asian-American. Wat betreft de Somaliërs, die zijn hard bezig om een nieuwe identiteit te creëren volgens de 'Somali American Parent Association', namelijk de Somali-Amerikaanse. Volgens deze organisatie is de Somalische jeugd nog teveel gevangen tussen twee culturen.
Hoe de stad Minneapolis omgaat met migranten, hoorden we van een vertegenwoordiger van de gemeente Minneapolis die zich bezighoudt met buurt- en gemeenschapsrelaties. Ze financieren 71 buurtorganisaties en brengen ze met elkaar in contact. Wat me opvalt aan de gemeente Minneapolis is dat ze bottom-up werken en daarbij goed luisteren naar de wensen van de gemeenschap. Het heeft wat weg van de verzorgingsstaat zoals we die in Europa kennen. Maar het onderscheidt zich ook duidelijk van Europa. De rol die de gemeente voor zich weggelegd ziet, is het verwelkomen van migranten met het 'Hello Neighbor' informatiepakket om hen wegwijs te maken in de samenleving. De integratie van de migranten daarna is de taak van de zelforganisaties of buurtorganisaties. Daar gaan zij niet over, ook niet over het spreiden van etnische gemeenschappen door de stad om integratie tussen groepen te bevorderen. Gemeenschappen moeten zelf weten waar ze gaan wonen en hoe ze hun leven willen inrichten. Dat is toch wel anders dan in Nederland, maar ook anders dan in de rest van Europa blijkt uit de reacties van de andere Europese programmadeelnemers.
Het programma zit erop en daarmee is mijn zoektocht naar de vraag of er sprake is van een Amerikaanse eenheid tot zijn einde gekomen. Het vinden van het antwoord daarop is vrij complex geworden zoals in de vorige verslagen te lezen was. Ondanks die complexiteit durf ik te concluderen dat er een gedeelde Amerikaanse identiteit is die de grote meerderheid voelt. Iedereen verbindt zich zowel aan de Amerikaanse identiteit maar ook aan de oorspronkelijke etnische identiteit. Hoewel er botsingen zijn tussen groepen, doet dat niet af aan de verbondenheid met de Amerikaanse identiteit. De aanname van de overheid dat groepscultuur de Amerikaanse eenheid zou verstoren, lijkt dan ook niet op te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten