Ik heb nog nooit zoveel vluchten achter elkaar gehad en zoveel verschillende indrukken opgedaan van een land in zo'n korte tijd. Ik ben blij dat ik niet in het gebied zit waar momenteel de tornado's actief zijn. Op de dag dat we op weg waren naar naar L.A. hadden we een overstap in Dallas. Een uur nadat we daar vandaan vertrokken werd Dallas getroffen door een Tornado. That was close...
L.A., the city of angels, traffic, no pavements, hollywood celebreties, wacko's, the poor, the rich, a lot of homeless people and the ethnic towns. Een heel ander gezicht dan de steden die ik eerder bezocht. In L.A. spraken we met de Los Angeles Times, de Iraanse krant iranshar, met leerlingen van een multi-etnische highschool die dat kenmerk nadrukkelijk benoemen als kracht, met een organisatie die jeugd door middel van kunst bij elkaar brengt, met een fonds dat zich op community building in Californië richt, met MOST die zich richt op het nuanceren van het beeld over moslims in de beeldmedia en met een islamitische studentenvereniging van de UCLA.
Ook in L.A. lijkt het geen rozengeur en maneschijn te zijn als het aankomt op de beeldvorming over kleurlingen of moslims. MOST is niet voor niets opgericht. De L.A. Times heeft niet voor niets een diversiteitsbeleid, het fonds richt zich niet voor niets op het betrekken van mensen bij de samenleving en het bouwen van bruggen tussen gemeenschappen en het kunstproject richt zich niet voor niets expliciet op het stimuleren van tolerantie tussen groepen. Dit klinkt allemaal heel bekend. In Nederland is het niet anders.
Er zijn veel ongedocumenteerde immigranten in L.A. In Nederland zouden we ze illegalen noemen maar dat is stigmatiserend en wordt niet gebruikt in de media in de VS. Dit dunkt mij. Hier blijkt respect uit voor de ander en verantwoordelijkheidsgevoel van invloedrijke partijen om dit ook uit te dragen zoals de L.A. Times dat doet. En wat te denken van een museum of tolerance in L.A. Dit geeft voor mij aan dat er hard gewerkt wordt aan het bijdragen aan een respectvolle samenleving.
Voelen 'kleurlingen' zich ondanks de negatieve beelden die er over hen zijn dan toch Amerikaans in L.A.? Een leerling van de highschool die ik sprak vertelde me dat hij ongedocumenteerd is en formeel geen Amerikaan is. Ik vroeg hem of hij zich Amerikaans voelt. Het antwoord was 'Ja, ik heb hier geleefd, hier ligt mijn toekomst'. Ook de islamitische studenten, vooral afkomstig uit het midden-oosten maar ook uit Turkije en Marokko, van de UCLA voelden zich niet minder Amerikaans door hun islamitische en etnische achtergrond. Ook niet door het feit dat de blanken toch wel anders tegen hen aankijken buiten de campus. De identiteiten konden prima samengaan. Op de campus is het anders. Daar wordt hard gewerkt aan onderling respect door de 'board' waarmee ze in nauw contact zijn en met succes...
Een wetenschappelijk onderzoekster van de UCLA vertelde ons dat het van groot belang is dat de meerderheid respect heeft voor de etnische of religieuze achtergrond van een minderheidsgroep. Dit geeft de individuen van die groepen zelfvertrouwen. Wat mij betreft missen we dat respect op dit moment in het publieke debat in Nederland. Denk aan het Marokkanendebat en het meldpunt voor overlast van Polen. Nederland laat haar verantwoordelijkheid wat mij betreft op dat punt liggen...
En hoe kan het toch dat ondanks dat kleurlingen in de VS te maken hebben met negatieve beelden over hun groep zich toch Amerikaans voelen. Ik denk dat dat te maken heeft met het feit dat ze in de VS meer dan 1 identiteit mogen dragen. Iedereen heeft meerdere identiteiten. En dat heeft te maken met de migratiegeschiedenis van het land. Ook zijn de groepen van oudsher beter georganiseerd wat een empowerende werking heeft. Sterker nog, L.A. bestaat uit kleine landjes: little Tokyo, Korea Town, El Pueblo, China Town. In Nederland is door de discussie over de afschaffing van twee nationaliteiten tegelijkertijd minder ruimte gekomen voor de totale identiteit van een persoon die uit subidentiteiten bestaat. Het respect voor de niet-Nederlandse identiteit daalt daardoor. Je kunt je prima identificeren met Nederland en tegelijkertijd andere identiteiten hebben. Dat is hier gebleken.
Waar we in Nederland rekenen op structurele steun van de overheid, is Amerika een land van de zelforganisatie en vrijwilligers zonder structurele overheidsmiddelen. Er ligt dus ook een verantwoordelijkheid bij de gemeenschap zelf om zich te organiseren, zichzelf op de kaart te zetten en vooruit te komen en hiervoor de middelen bij elkaar te sprokkelen.
Dit zijn, om in onderzoekstermen te spreken, mijn tussentijdse conclusies die niet gebaseerd zijn op empirisch materiaal. Het gaat hier om mijn indrukken. Mijn reis is echter nog niet afgerond. We zijn op weg naar de laatste stop van het programma: Minneapolis. Ik verwacht hier een nieuw gezicht te zien van Amerika en nieuwe indrukken op te doen.
Tot de volgende keer....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten