Zoals ik in m'n vorige verslag vertelde heb ik een zoektocht ingesteld. Ik ben al wat verder in mijn zoektocht na New York. Al moet ik zeggen dat het gecompliceerder lijkt te worden. Maar waar was ik ook weer gebleven? Ik zou de zoektocht voortzetten naar het gevoel van loyaliteit naar de Amerikaanse identiteit van migrantengroepen, van zowel de eerste als tweede generatie. En dat doe ik dit keer in New York.
Ons bezoek aan New York was heel kort. Donderdagavond naderden we NY in onze limobus. (ja ja, de Amerikaanse autoriteiten zorgen goed voor ons!). De wolkenkrabbers doemden in de verte op. Een immense en overweldigende stad die inderdaad nooit lijkt te slapen. Op de 23ste verdieping van het Hilton keek ik uit op gebouwen, gebouwen en ...je raadt het al... gebouwen..
Vrijdag wachtte een vol programma op ons en ik was vastberaden om de antwoorden te krijgen, geholpen door de gesprekken met het hoofd van migranten zaken van 'The mayor's office', de directeur van het tenement museum en door een naturalisatie ceremonie bij te wonen.
De topper van de dag was het gesprek met de directeur van het tenement museum. Dat is HET museum dat laat zien wat het is om Amerikaan te zijn en wanneer je dat kunt worden, dat zich in het meest diverse stukje van Manhattan bevindt. We kregen een erg inspirerend en vermakelijke overview van de historie van migratie en de zoektocht van de overheid naar een verbindende factor tussen de diversiteit aan migrantengroepen. Dat klinkt bekend!
De VS is een migratieland, iedereen is migrant. Dat is een groot verschil met Nederland. Sommige migranten zijn vrijwillig gekomen, sommigen gedwongen en sommigen uit noodzaak om te kunnen leven. Engelsen, andere Europeanen en Afrikanen. Er zijn in principe geen minderheden. Al gaat het wel altijd over afro-amerikanen en latin-amerikanen als er over 'minorities' gesproken wordt. Groepen zonder gedeelde cultuur, taal, historie, bloed of religie. Het was een uitdaging om een verbindende factor te creëren om het land bij elkaar te houden. Die verbinding werd uiteindelijk gevonden in de politieke vrijheid, gelijke mogelijkheden en vrijheid van godsdienst. Onder Lincoln, toen er een tweede generatie migranten aanwezig was, werd de verbindende factor 'bloed', samen met vrijheid. Door het verschil in vrijheid met een ander land te benadrukken, namelijk de sovjet-unie, werd een eenheid in het eigen land gecreëerd. Toen de Sovjet-Unie dezelfde vrijheden genereerde was dit niet meer vol te houden door de Amerikanen. Toen werd ras het verbindende kenmerk tussen groepen. Daar begon ook het onderscheid in ras dat nog steeds gaande is. Wat dit gesprek me leerde, is dat Amerika door de tijd heen zoekend is geweest naar een verbindende factor en nog steeds zoekende is.
De mayor's office stelt dat er een eenheid is in het gevoel Amerikaan te zijn. Iedereen voelt een band met Amerika en meer specifiek voelen de new yorkers zich verbonden met hun stad. In die eenheid is er ruimte voor diversiteit. Dat wijkt al wat af van wat we in Washington hoorden. Er is dus wel ruimte voor cultuur. Bloomberg (burgemeester NY) ziet het als zijn taak om zijn publieke diensten laagdrempelig te maken. Zij zijn er voor de stad en burgers en natuurlijk ook andersom. Waar Nederland haar tolken bijvoorbeeld heeft afgeschaft in de publieke sector, worden die in NY aangeboden voor alle publieke diensten. NY heeft de taak iedereen de de taal te leren. Schoolboeken worden dan ook in 9 verschillende talen beschikbaar gesteld. De gedachte hierachter is: als wij goed voor onze burgers zorgen, zullen onze burgers dat ook voor ons doen. Ze zullen huizen kopen, investeren in de stad etc. Een stad dat aangevallen werd en polarisatie daardoor om de hoek stond, werd door Bloomberg al snel in het gareel gehouden. Hij hield 2 grote bijeenkomsten vlak na de aanslagen en benadrukte dat de VS en NY gekenmerkt worden door diversiteit en respect voor verschil. Dit toont dat diversiteit nadrukkelijk uitgedragen wordt in de stad New York. En dat is nodig om commitment te krijgen van burgers. Dat voel je als je er rondloopt.
De beeldvorming over moslims blijft een grote uitdaging waar de gemeente een belangrijke rol in neemt. Tegelijkertijd zegt het pew research center dat er slechts 1% moslims zijn en deze groep niet zoveel negatieve aandacht krijgt. Dat komt niet overeen met mijn beeld. Voor mij is naar aanleiding van dit gesprek gebleken dat het onvermijdelijk is om per situatie een andere identiteit voorop te stellen. De ene keer is dat religie en de andere keer ras. Maar sluit het voorop stellen van de etnische oorsprong de Amerikaanse identiteit nou uit of in?
Het is jammer dat we bij de naturalisatieceremonie geen genaturaliseerde burgers hebben kunnen spreken. Ik moest het dus doen met de gezichtsuitdrukking van mensen wanneer ze voor in de zaal van de rechtbank hun document overhandigd kregen. Wat me opviel was dat met name de jeugdigen een gelukkige en trotse expressie toonden na het ontvangen van hun Amerikaanse identiteit. Vol trots liepen ze de zaal uit. En dat mag ook wel na een zeer inspirerende speech van de rechter die benadrukte dat iedereen gelijk is, er geen tweederangs burgers zijn en het ieders plicht is om de ongedefinieerde ander te respecteren.
Ik begin de indruk te krijgen dat de verschillende identiteiten hand in hand kunnen gaan. Mensen zijn trots op hun Amerikaanse identiteit. Maar er moet ruimte en respect zijn voor de etnische afkomst. Zoals je leest, is mijn zoektocht nog niet afgerond. Meer hierover na mijn bezoek aan Mississippi, waar ik verwacht een ander geluid te horen door de sterke civil rights movement. Tot over een paar dagen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten